We wisten het al vlak na haar geboorte; ze had wat eigenaardige trekjes, was passief en wilde maar niet gaan staan en lopen. Ik weet nog goed hoe we onszelf vaak voelden. Machteloos en verdrietig. Wat deden wij niet goed als ouders? Later begrepen we dat het een proces is en we het eigenlijk helemaal niet zo slecht deden en hadden gedaan. Intuïtief voelden we wat het beste was voor haar. Daar ben je immers ouders voor en dat is hoe het blijkbaar ook allemaal bedoeld is. Diverse therapieën wisselden elkaar af en steeds kwam ze een stapje verder, maar het ging langzaam, heel langzaam.
Ze was drieënhalf toen er toch echt nagedacht moest gaan worden over een schoolkeuze. Met de fysiotherapeut bespraken we onze zorg; zou ze het gaan redden in het reguliere onderwijs? We besloten uiteindelijk van wel, aangezien er nog steeds groei in zat.
We vonden een school die ons perfect leek. Het was een school die een directeur had die veel van zorgkinderen af wist, die bovendien een Plus- en Parelklas had en heel overzichtelijk was. Voorafgaand aan de inschrijving vulde ik het uitgebreide aanmeldformulier in en we konden van start.
Ze kwam in een groep terecht met een zeer ervaren juf en een juf die voorheen aan de ZMLK leerlingen van de Parel lesgaf. Ze zagen wat ze nodig had, gaven haar in combinatie met de ergotherapie die ze volgde, het zelfvertrouwen dat ze nodig had. Het eerste anderhalf jaar was ronduit fijn te noemen.
Vlak voor de herfstvakantie in groep 2 werd echter duidelijk dat ze behoorlijk achterbleef bij de andere kinderen. Het leerproces kwam meer in beeld en de juffen besloten haar wat extra individuele ondersteuning te geven. Veel budget was er niet natuurlijk dus werd dit opgelost met stagiaires en de IB’er die haar twee keer per week onder hun hoede namen.
Tijdens het oudergesprek in februari werd duidelijk dat men graag wilde weten waar ze exact stond en werd verzocht om onderzoek. Voor het eerst voelden we dat dit een heel andere kant in kon gaan…
De onderzoeken liepen in april en mei dat jaar en in juni zaten we aan tafel voor de uitslagen. Alles werd heel duidelijk toegelicht en voor ons was het veelal geen verrassing. De diagnose was een Autisme Spectrum stoornis aangeduid als ‘ernstig’ en een Coördinatie ontwikkelingsstoornis (motorisch) en het advies werd Speciaal Onderwijs en daar was men heel stellig in. Vele gesprekken op de reguliere school volgden. Men wilde het advies niet zonder slag of stoot over nemen. Begrijpelijk, want een kind ‘verliezen’ aan het SO is in de tegenwoordige tijd een kostbaar plaatje. Wij zelf wilden ons een eerlijk beeld gaan vormen. We gingen kijken bij de school voor SO en zagen waar we op hoopten. Soortgelijke kinderen die onderwijs op maat kregen. In hun eigen tempo en zonder klasgenootjes die hen uitlachten of hun werk afkeurden. Kleine groepjes in de klas, mogelijkheden voor therapieën onder schooltijd en zelfs zwemonderwijs. Voor ons was het duidelijk; dit was waar ons meisje naartoe moest…
Het werd een strijd, een strijd die wij niet wilden en ook de school zeker niet. Maar ja, €12.000,- per jaar is veel geld. De verhoudingen kwamen op scherp te staan, alles werd door beide partijen onder een vergrootglas gelegd en zorgvuldig afgewogen. Het had niets meer met de ondersteuning van ons kind of goed onderwijs te maken. Het ergste in dit verhaal vind ik nog dat je als ouders zo weinig inbreng hebt. Je moet zelf al hoger onderwijs genoten hebben, wil je niet compleet uit het veld geslagen zijn tijdens zo’n gesprek. We hebben boosheid, verdriet en enorme frustratie gevoeld. En net, voordat we van redelijke naar onredelijke ouders begonnen te ‘transformeren’ kwam er een akkoord. Het zorgarrangement zou worden ingediend en onze dochter mocht haar mogelijkheden elders gaan beproeven.
Ondertussen hebben we vaak gedacht hoe onze ministers van Onderwijs met zo’n situatie om zouden zijn gegaan als het hun zoon of dochter betrof. Zouden ze Passend Onderwijs dan wel écht passend laten maken? Het blijven leuke plannen die verzonnen worden in Den Haag, maar in werkelijkheid lijkt het soms alsof het Ministerie geen flauw benul heeft…
Christi Korbee – Autihelpende